Op zaterdag speelt ons vlindertje bij oma en hebben wij tijd voor onszelf. Mijn man had daarom maanden geleden kaartjes gekocht voor de middagvoorstelling van La ménagerie de verre (Glazen Speelgoed) met Isabelle Huppert. Ik twijfelde nog even, maar we besloten toch te gaan. Gelukkig maar.
Zelfzorg is wezenlijk voor ouders van zorgenkinderen. In het moment zelf, zoals ik vorige week schreef, maar ook in de momenten die je voor jezelf hebt. Het is echt zaak je dan niet alleen aan de administratie te zetten (al is dat deels onvermijdelijk), maar vooral ook dingen te doen die je voeden, waar je van oplaadt. Het maakt niet uit wat, zolang het maar dingen zijn die je iets geven en niks nemen. Zoals toneel.
La ménagerie de verre gaat over een wat hysterische moeder, die samenwoont met haar zoon, een mislukte dichter, en haar dochter met een beperking. De eerste aktes gingen vooral over moeder en zoon. Wij genoten, want we keken naar twee ongelooflijk goede acteurs, nee eigenlijk keken we daadwerkelijk naar die moeder en haar zoon. Toch was het toen nog ‘gewoon genieten’ van prachtig toneel (die timing!).
Halverwege het stuk kwam de dochter meer naar voren. De eerste bewegingen troffen me al: met hele subtiele bewegingen drukte deze actrice uit dat er iets niet klopte. Zoals je ook binnen een seconde aan mijn normaal lopende dochter ziet dat er iets niet klopt. Ik realiseerde me ineens hoe snel je het label ‘niet normaal’ op je voorhoofd hebt. Wat ons echter werkelijk raakte was de eenzaamheid van dit meisje. Wij keken naar de toekomst van onze eigen dochter. De tranen stroomden over onze wangen.
En alhoewel u nu misschien denkt “het moest je toch iets geven?”, was dat ook wat deze acteurs deden. Zij gaven ons herkenning en daarmee erkenning van iets dat wij allang voelen. Deze acteurs gaven letterlijk uitdrukking aan ons verdriet.
En dat is dus wat toneel kan: het opent, herkent en erkent. En lost dan even je eenzaamheid op.
© Leontien Sauerwein
Leontien Sauerwein 