De kerstvakantie is voorbij. Met de schoolsluiting erbij waren dat drie weken. De eerste twee daarvan waren pittig, te pittig; ik ontken dat altijd een beetje maar op 1 januari stelde ik vast dat wij doodop waren. Rigoureus heb ik de kerstboom opgeruimd en met een vooruitziende blik had ik veel extra zorg voor de laatste week geregeld. Het leek een helend effect te hebben. Tot vanochtend.
Achteraf bedachten we dat elke verandering van schema, ook al is dat terug naar het vaste schoolritme, ingewikkeld is voor ons vlindertje. Want het is de sfeer. De sfeer van de laatste vakantiedag. De sfeer van een broer die zit te blokken voor zijn uitgestelde proefwerkweek. De sfeer van papa en mama die zich opmaken om zich weer in de buitenwereld te begeven, na twee weken een beetje in de luwte geopereerd te hebben. Het is de sfeer die in de hele stad hangt. Lockdown of niet: morgen begint het weer.
En die sfeer voelt ze feilloos aan en beangstigt haar. En dat geeft onrust. Onrust waarmee ze mijn sluimerende onrust van die laatste vakantiedag aanvoelt èn aanwakkert. En dus zijn we allebei de hele dag onrustig.
De valkuil is hier lessen uit te gaan trekken, voor de volgende vakantie. Zodat we er beter mee om kunnen gaan, het anders kunnen plannen. Tot mijn man heel nuchter zei: “Misschien is het niet altijd te plannen…”
En daar heeft hij gelijk in. Ik ben geen robot, zij is geen robot. Soms heb je gewoon samen een onrustige dag. En terwijl ik mijn dochter onder de douche zette en haar zag ontspannen onder het warme water, bedacht ik me: en die dag gaat ook weer voorbij. En dan is er morgen weer een nieuwe dag. Waar je opnieuw kunt beginnen. Met nieuwe moed, nieuwe liefde, nieuwe hoop. Elke dag weer. Een nieuw begin.
En dat ga ik morgen doen. Met veel moed, liefde en hoop.
Ik wens jullie allen in 2022 een nieuw begin, elke dag weer.
© Leontien Sauerwein
Leontien Sauerwein 