We maken een wandeling in het bos. Op het pad terug gaat het ineens mis. Bijna vanuit het niets begint ons vlindertje te brullen. In de auto bedaart ze langzaam. Als we thuis zijn, mag ze Peppa Big kijken. Dat stelt gerust.
De beperkingen van mijn dochter brengen onder andere met zich dat alles het liefst op haar manier moet. Altijd en wel meteen. Met een goede planning en duidelijke kaders kan ik het soms wat bijsturen en nog enige ruimte creëren, maar als de onrust zich eenmaal van haar meester heeft gemaakt wordt het ‘dwingende eisen’ heel sterk. Een eigenschap waar ik niet altijd even goed mee overweg kan.
Als ik thuis de TV aanzet voor Peppa Big blijf ik twee seconden hangen bij het schaatsen op de Olympische Spelen. Onmiddellijk stormt mijn dochter de kamer in: “Peppa Big!!” Een gevoel van moedeloosheid en verdriet overvalt me. Waarom Peppa Big? Waarom moet het altijd op jouw manier? Er is schaatsen….!
Ik heb warme herinneringen aan mijn jeugd waarin mijn moeder op zondag als ware sportliefhebber uren voor de TV gekluisterd zat, de rondetijden nauwkeurig in de gaten houdend. De gezellige sfeer van een huis met schaatsen op; ik realiseer me dat ik dat graag aan mijn kinderen had doorgegeven. Maar mijn dochter eist op hoge toon Peppa Big en daar tegenin gaan na zo’n huilbui maakt haar alleen maar heel onrustig. Een beetje verdrietig zet ik Peppa Big op en loop naar de keuken om een banaan voor haar te halen.
Als ik terugkom ligt mijn dochter op haar buik voor de TV: helemaal ontspannen. Er heerst er een totaal andere sfeer dan net in de kamer. Eigenlijk de sfeer die ik mijn kinderen zo graag wil doorgeven.
En alhoewel het voor de rest van het gezin fijner was geweest als we deze sfeer met schaatsen hadden bereikt, omdat we daarvan meer samen hadden genoten, soms kan dat niet… Soms kan zij dat niet.
En dan doen we het met Peppa Big…
© Leontien Sauerwein
Leontien Sauerwein 