Ruimte voor onze kwetsbaarheid

Het is het einde van de vakantie. Morgen begint school weer en iedere wisseling van ritme geeft mijn dochter onrust. Gelukkig hebben we een programma: we gaan ons hondje ophalen bij zijn logeeradres, op anderhalf uur rijden, dus daar zijn we de hele middag mee bezig.

In de auto zet ik via mijn telefoon een van mijn afspeellijsten op. Mijn dochter snapt inmiddels dat als ze op een titel klikt er een nieuw liedje komt. Spotify presenteert uit zichzelf weer andere liedjes, dus ik word verrast door haar keuzes. We ontspannen samen.

Halverwege de heenreis begint me op te vallen dat mijn dochter de melancholische liedjes weg klikt en de liedjes die troost en hoop bieden luistert. Het ontroert me. In de kern is dat ook haar karakter: het liefst stapt ze positief op het leven af.

Wat maakt muziek zo bijzonder? Daar is vast veel over te zeggen, maar voor mij is het deze middag de vorm waarin mijn dochter haar emoties laat zien, haar kern en daarmee ook haar kwetsbaarheid. Muziek is een vorm waarin ze dat aankan zonder overspoeld te raken.

Dit weekend rondde ik mijn scriptie af voor de Master Geestelijke Zorg die ik volgde, over de transformatie die moeders ondergaan als zij een kind met meervoudige beperkingen krijgen. Leven met kwetsbaarheid blijkt de aanzet en motor te zijn in de zoektocht naar een nieuw leven dat je niet gedacht had te leven. Ruimte geven aan en krijgen voor die kwetsbaarheid is daarin noodzakelijk. En ik denk niet alleen in dat proces.

Want dat is wat wij vanmiddag in de auto deden. We gaven ruimte aan haar en mijn emoties in een taal die we allebei verstaan en haar niet overspoelt. De muziek schiep ruimte voor onze kwetsbaarheid en verbond ons zo met elkaar.

Ik zou willen dat sommige politieke leiders ook zo naar muziek konden luisteren…

(c) Leontien Sauerwein