Beste Mark Rutte

Er zijn inmiddels al honderden onderzoeken gedaan, artikelen en pamfletten geschreven, maar laat ik eens concreet maken wat het regeringsbeleid, wat “overlaten aan de markt”, wat een “participatiemaatschappij”, wat al die abstracte beleidswoorden betekenen voor mijn kwetsbare vlinder, mijn verstandelijk beperkte dochter van negen jaar die gewoon graag gelukkig wil leven.

• Na twee jaar moest ik haar vertellen dat haar vaste chauffeur voor het vervoer naar school niet terugkwam. De beste chauffeur van de wereld. Een man met geduld, compassie, aandacht en bovenal gevoel voor kinderen met een beperking. Maar hij was ook onderaannemer en de leerlingvervoerder wil kosten besparen.
• Er is geen goede vakantie-opvang in onze stad beschikbaar. Dus rijd ik als ik het vakantieschema niet rond krijg 30 minuten naar een groep buiten de stad die eigenlijk niet geschikt is, waar ze niemand kent en ze geen gebarentaal spreken. Zo’n situatie had ik voor mijn gezonde zoon nooit hoeven accepteren.
• Er is geen goede weekend-opvang beschikbaar. Mijn moeder van 76 jaar paste elke zaterdag op om ons te ontlasten. Tot dat niet meer ging. Ik hoop dat wij het volhouden.
• Mijn dochter is nu 9 jaar maar ik lig nu al wakker van de gedachte dat ik misschien geen goede plek voor haar vind om te wonen. De wachtlijsten, de staat van de zorg, het geeft mij geen zekerheid. Mijn man heeft de podcast van Elise van der Velde (Weggestopt) over de zoektocht naar een goede woonplaats voor haar zoon alleen maar huilend kunnen luisteren.
• Een directeur van een grote zorginstelling vertelt mij dat familieleden in de toekomst moeten inspringen, omdat “we straks met minder mensen dezelfde zorg moeten leveren.” Ik ben als het zover is graag bereid te helpen, maar ik word wel steeds ouder. Dat betekent dat haar broer en halfzussen zullen moeten inspringen. Wat als zij dat niet kunnen of willen?

En al deze problemen vallen in het niet bij kinderen die na een traumatische vlucht uit hun eigen land buiten moeten slapen. Of bij de problemen van heel veel gezinnen in Nederland. Wij hebben in die vergelijkingen helemaal niets te klagen. En als onderdeel van de elite heb ik zelf ook helemaal niets te klagen. Klagen is ook niet wat ik beoog met deze brief.

Wat ik hoop is dat het ooit doordringt tot de bestuurders van dit land dat we niet allemaal op één van de hoofdvelden voetballen. De hoofdvelden waar het goed toeven is, met glad gemaaid gras, een dug out, een mooie tribune en een kantine dichtbij. Waar je gelijkgestemden ontmoet en kunt genieten van deze “gave club”.

Ik hoop dat ooit doordringt dat er binnen deze “gave club” helemaal rechtsachterin, achter het materiaalhok, een modderig veldje ligt, met kuilen en nauwelijks gras. Een veldje waarop de kwetsbaren, de niet-geprivilegieerden, de afwijkenden, de anderen, met een lekke bal en half ingestort doel proberen een potje mee te spelen.

En ik hoop vooral dat die bestuurders zich vervolgens eerst eens afvragen wat hun bijdrage is geweest aan de staat van dat grasveldje. Voordat ze weer op de trom van zelfredzaamheid slaan.

(C) Leontien Sauerwein